بر دلـم از غـم تو شعـلـۀ سوزان مانده            باز هم عاشق تو بی‌سر و سامان مانده

از شما هـیچ اثـر در دل یارانت نیست            در دل شهـر ز تو نـام خـیـابـان مـانـده

دری از وصل به رویم نشده باز هنوز            طایر چشم من از هجر به زندان مانده

می‌وزد باد فراق از همه سو بر این دل            عاشق زار تو ای دوست پریشان مانده

اینکه از شعلۀ هجران تو می‌سوزد دل            از فـراق تو به جان داغ فـراوان مانده

می‌شوم غرق به دریای فراقت ای دوست            رفته از ساحل دل کشتی و توفان مانده

کس نگـفـته‌ست که آرامـش دائـم داریم            در وجـود هـمگـان آتش بُحـران مـانده

مثل شمعی که شود آب و بسوزد هر شب            از جگـر سوخـتگـان دیدۀ گریان مانده

جـاده در جاده نـشـسـتـم ز پی دیدارت            چـشم بر راه تو این عاشق نالان مانده

شعله در شعـله اگر نـالۀ سوزان داریم            در دل سـوخـتـگـان آتش پنـهـان مـانده

می‌رود شام، دلـم هر سحـر و می‌بـیند            دختری سوخته دل گـوشۀ ویران مانده

دامن دختر دل سوخته رحل است ای وای            روی این رحل فقـط جلـوۀ قـرآن مانده

«یاسر» از هجر تو می‌گرید و می‌گوید نیز            در گلو بغض من و شِکوۀ دوران مانده